من شیما میرمحسنی، اولین کوچ والدین دارای فرزندان اوتیستیک در ایران هستم. به واسطه‌ی مدرک فوق لیسانس مطالعات ترجمه‌ی زبان انگلیسی، 9 سال مدرس و مترجم زبان انگلیسی هم بودم. البته قصه‌ی علاقه‌مندشدن من به حوزه‌ی اوتیسم و فعالیت حرفه‌ای‌ من به سال 1397 و پس از آشناشدن با کودک اوتیسیکی برمی‌گردد که شاگرد زبان انگلیسی من نیز بود. کودکی که به واسطه‌ی هم‌اسمی با برادر از دست رفته‌ام رضا، شخصیت مهربان و یادگیرنده‌‌اش مرا با حوزه‌ی اوتیسم و دغدغه‌های این مسیر آشنا کرد. پس در پی علاقه‌ی جدیدم به سراغ آموزش‌های پایه‌ی این حوزه و پیش‌نیازهایش رفتم. در سال 1399 بود که در دوره‌های تئوری انتخاب شرکت و تا مدرک سطح ۳ تئوری انتخاب را هم از مؤسسه «ویلیام گلسر آمریکا» دریافت کردم تا اولین قدمم را در مسیر یادگیری اوتیسم برداشته باشم. طی روزهایی که به مطالعه می‌نشستم آرام‌آرام با مفهوم ذهن‌آگاهی (mindfulness) آشنا شدم و برای آنکه در این حوزه عمیق‌تر شوم، دوره‌ی مقدماتی « دانشگاه رایس آمریکا» را نیز گذراندم. البته یادگیری من همچنان ادامه دارد و درحال گذراندن دوره‌ های حرفه‌ای در زمینه ذهن آگاهی هستم‌. پس از آشنا شدن با مفهوم تئوری انتخاب بود که فهمیدم تدریس زبان اصلا انتخاب من نیست و موضوعات توسعه‌فردی بیشتر به جانم می‌نشیند. اما این علاقه کافی نبود چراکه نیاز داشتم تا به صورت حرفه‌ای هم در این حوزه آموزش ببینم. در این راستا ۲ دوره‌ی کوچینگ با رویکرد روانشناسی مثبت در دو سطح مقدماتی و حرفه‌ای را هم پشت سر گذاشتم. همچنین در مسیر یادگیری کوچینگ با یکی از بهترین مدرسه‌های کوچینگ ایران آشنا شدم و دوره‌ی یکساله‌ی «تربیت کوچ حرفه‌ای FCA» را هم گذراندم. وقتی نتیجه‌ی تغییر مثبت باورها را در زندگی مراجعینم دیدم، ایمان آوردم که این بهترین مسیر برای من است. تلفیق کوچینگ با مباحث حوزه‌ی اوتیسم، دقیقا همان چیزی بود که دنبالش بودم . درنهایت در تاریخ ۲۴ تیر سال ۱۴۰۲ و مصادف با تولد رضا بعد از ۱۰ ماه کار و آموزش‌دیدن بی وقفه شیضا از دل تجربیات و علایق من متولد شد. مفتخرم بگویم که شیضا در فضای کوچینگ به‌عنوان اولین مجموعه ارائه‌دهنده‌ی خدمات کوچینگ به والدین دارای فرزند اوتیستیک از این تاریخ فعالیت رسمی خودش را شروع کرد. هرچند پیش از این خدمات رایگان و داوطلبانه‌ای در این حوزه داشتم. همچنین مختفرم بگویم که تاکنون حدود 2۰۰ ساعت تجربه‌ی برگزاری جلسات کوچینگ را پشت سر گذاشته‌ام. از آنجا که فعالیت در شیضا را رسالت خودم می‌دانم در این مدت علاوه‌بر شیضا با مجموعه‌ها مختلفی به‌صورت داوطلبانه همکاری دارم که برای هرکدام از صمیم قلب وقت می‌گذارم. باید بگویم در طول سال‌ها معاشرت با افراد اوتیستیک متوجه شدم که بزرگ‌ترین و بهترین معلم‌های من همین افراد اوتیسیک بودند و خواهند بود چراکه نوعی دیگر از زندگی‌کردن را به من آموختند. پس شعار شیضا را هم از همین طرزفکر گرفتم: «اختلال طیف اوتیسم یک سبک زندگی است و برای درک درست این سبک زندگی، لازم است تا در این زمینه آگاهی کسب کرد.»